تأثیر برنامه نوتوانی ریه بر میزان تستهای عملکردی آن در بیماران مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط

زمینه و هدف: با توجه به شیوع بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) و عوارض شناخته شده آن و گزارشهایی مبنی بر موفقیت تکنیک های نوتوانی و به منظور تعیین تأثیر اجرای تکنیک های نوتوانی ریه بر میزان تستهای عملکردی آن در بیماران مبتلا به COPD، این تحقیق در بیمارستانهای آموزشی منتخب شهر اصفهان در سال 86- 1385 انجام گرفت. روش تحقیق: پژوهش حاضر یک تحقیق نیمه تجربی است که روی 80 بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه با شدت متوسط انجام شد. 50 نفر از بیماران در گروه آزمون و 30 نفر در گروه شاهد به طور تصادفی قرار گرفتند. شدت بیماری بر اساس نتایج اسپیرومتری سنجیده شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و فرم بررسی وضعیت بالینی بیماران مزمن انسدادی ریه بود. ابتدا میزان تستهای عملکردی ریه در بیماران دو گروه توسط اسپیرومتری سنجیده شد. سپس در گروه آزمون برنامه فیزیوتراپی قفسه سینه و اسپیرومتری تشویقی در طول دو ماه، هر روز صبح و عصر به مدت 20 دقیقه انجام شد. در پایان، میزان تستهای عملکردی ریه در بیماران دو گروه مجدداً اندازه گیری شد و نتایج به وسیله برنامه SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: میزان تستهای عملکردی ریه در گروه آزمون افزایش یافته و نسبت FEV1/FVC از 4/61 به 02/67 رسیده است. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که روشهای نوتوانی ریه باعث بهبود عملکرد ریوی می شود. بنابراین باید آموزش تمرینات تنفسی در برنامه های فیزیوتراپی تنفسی بیماران مبتلا به COPD گنجانده شود تا وضعیت بالینی آنان بهبود یابد.